Wzorzec Rasy
Wzorzec FCI nr 339 /16.02.2011
PARSON RUSSELL TERRIER
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010
Użytkowość: wytrwały, mało wymagający roboczy terier, szczególnie przydatny jako norowiec.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery sekcja 1: teriery duże i średnie Wymaga się prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Przez całe lata miłośnicy terierów spierali się co do prawidłowego typu psów, nazywanych „terierami Jacka Russella”. Wniosek o uznanie do Angielskiego Kennel Clubu zgłosili hodowcy psów w typie foksteriera, jakie hodował w czasach wiktoriańskich Wielebny Jack Russell. Ten własnie typ został z czasem uznany pod nazwą Parson Russell terier.
WRAŻENIE OGÓLNE: Aktywny, ruchliwy, chętny do pracy, zbudowany tak, by był szybki i wytrzymały. Harmonijny w obrysie i zwinny. Chlubne blizny po potyczkach są akceptowane.
WAŻNE PROPORCJE: Dobrze wyważony. Długość tułowia jest nieco większa niż wysokość psa w kłębie. Odcinek od trufli nosowej do stopu jest nieco krótszy od odległości od stopu do guza potylicznego.
ZACHOWANIE /TEMPERAMENT: Pierwotnie pies na lisa pewny siebie, energiczny i pogodny, z racji swej budowy i pasji łowieckiej nadaje się na norowca. Odważny i przyjacielski.
GŁOWA: klinowata. Mózgoczaszka: Czaszka: płaska, średniej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom. Stop: mało zaznaczony. Trzewioczaszka: Nos: czarny. Uzębienie: szczęka i żuchwa silne i dobrze umięśnione. Zgryz nożycowy, regularny, dokładny, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają w ścisłym kontakcie siekacze żuchwy i są ustawione pionowo. Policzki: mało widoczne. Oczy: w kształcie migdała, nigdy wypukłe, ciemne, o bystrym, inteligentnym wyrazie. Uszy: małe, w kształcie litery „V”, średniej grubości, opadające do przodu, noszone ściśle przy głowie. Koniuszki sięgają zewnętrznego kąta oka. Linia załamania uszu nie powinna znajdować się wyżej, niż wierzch czaszki.
SZYJA: Szlachetnie zarysowana, muskularna, dobrej długości, stopniowo poszerza się ku łopatkom.
TUŁÓW: Grzbiet: mocny, giętki i prosty. Lędźwie : mocne, trochę wysklepione.. Klatka piersiowa: Średnio głęboka, nie sięga poniżej łokcia. Chwycona za łopatkami w obie średnio duże dłonie powinna dać się objąć Dobrze ożebrowana, żebra ani płaskie, ani beczkowate.
OGON: Kiedyś był zazwyczaj kopiowany. Ogon kopiowany: pozostaje w odpowiedniej proporcji do całości ciała. . Mocny, prosty, osadzony średnio wysoko.Unosi się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu, w spoczynku może być opuszczony. Ogon niekopiowany: średniej długości i tak prosty, jak to jest tylko możliwe. Pasuje do całości sylwetki psa. Gruby u nasady, cieńszy u końca. Osadzony średnio wysoko. Unosi się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu, w spoczynku może być opuszczony.
KOŃCZYNY: Kończyny przednie: Wygląd ogólny: umiarkowanie szeroko rozstawione, dobrze podstawione pod tułowiem. Łopatki: długie i skośne, dobrze pochylone ku tyłowi, wyraźnie zaznaczony kłąb. Ramię: tej samej długości, co łopatka, ustawione pod takim kątem, aby kończyny stały na tej samej linii, co kłąb. Łokcie: przylegające do ciała, poruszają się swobodnie po jego bokach. Śródręcze: Mocne i giętkie. Łapa: Zwarta, o mocnych opuszkach, palce umiarkowanie wysklepione, nie płaskie ani rozstawione, nie zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz. Kończyny tylne: Wygląd ogólny: mocne, muskularne, o dobrym kontowaniu. Stawy kolanowe : dobrze, ale nieprzesadnie kontowane. Podudzie: Dobrze rozwinięte. Stawy skokowe: nisko położone. Śródstopia : równoległe, ich wykrok jest wydajny i energiczny. Łapa: jak przednia.
CHODY: Ruch swobodny, przestrzenny, ale nieprzesadnie. Krok dobrej długości, nie związany czy wysoki. Mocny napęd kończyn tylnych. Kończyny przednie i tylne poruszają się prosto, w skoordynowany sposób. SKÓRA: Gruba i luźna.
SZATA: Sierść: twarda z natury, zwarta, prosta, przylegająca i gęsta, tak u odmiany krotko, jak i szorstkowłosej. Brzuch i spód tułowia są owłosione. Sierść trymowana ma sprawiać wrażenie naturalnej. Maść: całkowicie biała lub z przewagą biel, z łatami barwy płowej, cytrynowej lub czarnej. Mogą występować wszelkie kombinacje tych trzech barw. Preferowane są kolorowe znaczenia nie wychodzące poza głowę i nasadę ogona.
WIELKOŚĆ: psy – idealna wysokość w kłębie: 36 cm, suki – idealna wysokość w kłębie: 33 cm. Tolerancja 2 cm w górę i w dół. WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca są traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa, oraz zdolność wykonywania tradycyjnej pracy.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: Agresja lub wyraźna lękliwość Psy, wykazujące wyraźne wady fizyczne lub zaburzenia charakteru, powinny być dyskwalifikowane. N.B. Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.
Wzorzec jaki jest każdy widzi, ale jaki jest sam Parson nie każdy wie. Pomimo swojej zaciętej natury są to psy bardzo czułe. Niesamowicie rozumne, ciekawe świata. Mają nieograniczone pokłady energii. By zadowolić właściciela są zdolne biec kilometry, przepływać rzeki i podkopywać skały. Posiadają upór, z jakim nigdy się nie spotkałam. O terrierach typu bull często mówi się, że są to potężne rasy. Angielskie słowa „powerfull breeds” znacznie lepiej odzwierciedla to przesłanie. Moim zdaniem, do kanonu tych ras powinny być zaliczane także Parsony. Posiadają w sobie moc niezrównaną żadnej innej, która dla odpowiedzialnego właściciela będzie skarbem, dla osoby nieprzygotowanej na wychowanie takiego psa, będzie utrapieniem. Dlatego tak ważne jest by decyzja o przyjęciu pod swój dach Russell terriera była decyzją przemyślaną. Nie można w tym wypadku kierować się wyglądem szczeniaczka, ale przede wszystkich zdrowym rozsądkiem. Przed zakupem psa należy zadać sobie pewne pytania:
– Czy jestem osobą aktywną?
– Czy jestem w stanie zwiększyć swoją dawkę ruchu by mój pies był szczęśliwszy?
– Czy jestem wystarczająco stanowczy by poradzić sobie z nieustępliwym charakterem Parsona?
– Czy potrafię oprzeć się natarczywym próbom osiągnięcia przez psa celu?
– Ile razy jestem w stanie powiedzieć „nie” i nie stracić cierpliwości?
Przed podjęciem decyzji o wzbogaceniu rodziny w parsona, trzeba wziąć pod uwagę, że nie jest to pies, który będzie dodatkiem do rodziny. Jest to rasa na tyle wymagająca, że pies musi stać się, przynajmniej przez pierwsze 2 lata, najważniejszym jej członkiem. To człowiek musi wykreować odpowiednią relację psa z dziećmi, co często nie jest łatwe. Jego nastawienie do innych czworonogów, zaspokoić jego mnogie potrzeby , co jest czasochłonne i wymaga czasem anielskiej cierpliwości. Pies pozostawiony sam sobie stanie się koszmarem wszystkich domowników. Zdecydowanie nie jest to rasa dla każdego. Ale jeśli już nauczymy się żyć z takim psem i pozwolimy mu spełniać się w byciu psem, odwdzięczy się nam z nawiązką.
Po kolejną dawkę informacji o parsonach, zapraszamy do wpisu „Parson Russell Terrier – Czym różni się od innych ras?”