Klaudia Tokarska
Rezerwując szczenię w naszej hodowli, zawsze z mojej strony pada pytanie „Czy myśleli Państwo już nad płcią malucha?”. Kiedy 10 lat temu prowadziłam pierwsze rozmowy z zainteresowanymi, w słuchawce prawie zawsze padała odpowiedź: „Tak, chcemy pieska”. Od około 2 lat, najczęściej słyszę „Chcemy suczkę.”. Moda na pożądane płcie wśród szczeniąt jest falowa, a co mogę doradzić ja jako zoopsycholog?
Piesek czy suczka?
Żeby móc odpowiedzieć na to pytanie, najpierw musimy skupić się na różnicach. Troszeczkę inaczej będzie wyglądało życie z samcem, a inaczej życie z suką.
Pierwsza rzecz, to okres dojrzewania – W momencie wyrzutu hormonów, psi nastolatek może być na prawdę nieznośny niezależnie od płci. Jednak statystycznie w mojej pracy na 100 przypadków, w których właściciele zgłaszają problemy wychowawcze w tym okresie, powiedziałabym, że około 70 dotyczy samców.
Kolejnym elementem jest fakt, że sprawcami pogryzień ludzi w znacznej przewadze są samce.
Dlaczego tak się dzieje? W mojej opinii odpowiedzialny za to jest testosteron, którego wysoki poziom może predysponować do zachowań agresywnych.
Czy to znaczy, że suczka nigdy nas nie ugryzie, a samiec pozbawi nas kolejno palców?
Oczywiście, że nie!
W domu mamy cały przekrój najróżniejszych charakterów i dwa najtrudniejsze psy to właśnie suczki.
Zdarzyło mi się też zarobić nieraz „dziaba” od którejś z naszych dziewczyn.
Jakie jeszcze różnice napotkamy pomiędzy płciami? Te zasadnicze, dla których niegdyś nikt nie chciał suk. Cieczki i wahania hormonalne, które także wpływają na zachowanie. Oprócz występowania cieczki, która może być uciążliwa pod wieloma kątami. Rozpoczynając od nadmiernego zainteresowania okolicznych samców, przez problem z zabezpieczeniem domu tak, aby sunia nie zabrudziła mebli, po zjawisko zwane „cichą cieczką”. Jest to cieczka, która nie objawia się fizycznie, ale suczka w danym okresie jest płodna, więc wyłapać taką cieczkę możemy tylko za pomocą badań hormonów. Co jest trudne, kosztowne i grozi pomyłką i niedopilnowaniem suni. Suczki w przeciągu roku także ze względu na wahania hormonów bywają bardziej humorzaste. Raz chętniejsze do kontaktu z właścicielem, raz bardziej indywidualne, raz delikatniejsze, drugim razem bardziej drażliwe.
Rozwiązaniem dla obydwu przypadłości. Zarówno jeśli chodzi o agresywne zachowania samców (na tle hormonów), a także problemy z cieczkowaniem, jest zabieg kastracji.
Ale czy na pewno?
Jak zawsze odpowiedź nie będzie krótka ani prosta. Kastracja ma wiele plusów. Jak zmniejszenie ryzyka powołania do życia niechcianych szczeniąt czy zmniejszenie ryzyka raka jąder/listwy mlecznej. Ale ma też od groma minusów – zwiększa ryzyko występowania niektórych chorób oraz może negatywnie wpływać na zachowanie psów, pogłębiając ich problemy behawioralne. Jest to także zabieg dość poważny, zwłaszcza, w przypadku suczek i zawsze istnieje ryzyko, że pies poddany zabiegowi go nie przeżyje i to my musimy wziąć odpowiedzialność za tę decyzję na swoje barki.
Wracamy do punktu wyjścia.
Więc jaką płeć wybrać?
Żadnej! Tu odpowiedź jest prosta.
Najważniejszy jest charakter. Poza uzasadnionymi przypadkami, kiedy np. mamy w domu już suczkę, której nie zamierzamy kastrować i musimy w takiej sytuacji wybrać drugą suczkę, Wybierajmy szczenię po charakterze.
Zdarzają się samce po stokroć grzeczniejsze i delikatniejsze niż suczki. Zdarzają się suczki, bardzo dominujące i trudne. A zdarza się też całkiem odwrotnie. Nie sugerujmy się płcią, nie przywiązujmy do niej, a zastanówmy się jakiego psa szukamy?
Czy ma być przylepą czy indywidualistą? Bardziej czy mniej uparty? Aktywniejszy czy spokojniejszy? Dopuszczając do wyboru obydwie płcie, mamy znacznie większą pule psiaków do wyboru.
Ze swojej strony robię wszystko, by dopasować szczenięta jak najlepiej do potrzeb przyszłych właścicieli i ode mnie zawsze usłyszą Państwo – płeć nie ma znaczenia. Znaczenie ma osobowość…
